به تلخی رقص پرچم عراق در ورزشگاه آزادی(عکس)

بعضی از داستان ها هرگز فراموش نمی شود. کاری که امیرحسین خیرخواه می کند یادآوری داستان های یک کتاب بزرگ سوء مدیریت در فوتبال ایران است.

به گزارش" ورزش سه " تصاویر امروز یکی از دردناکترین شکست های فوتبال ایران در دو دهه گذشته است زمانی که یکی دیگر از تیم های پرستاره با استعداد و جوان ایران قربانی سوء مدیریت، عدم آشنایی ،تغییرات پیاپی و رفیق بازی مدیران فدراسیون فوتبال شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

ایران در مرحله اول مقدماتی المپیک 2012 لندن با هدایت علیرضا منصوریان با امیدواری بسیار مقابل تیم عراق قرار گرفت اما ساعتی قبل از بازی به بازیکنان اعلام شد که نتیجه تساوی یک ، یک در برابر عراق به دلیل حضور یک بازیکن دو کارته در ترکیب تیم ایران(کمال کامیابی نیا) سه هیچ به سود عراق شده است. کامیابی نیا در آن مسابقه به عنوان بازیکن تعویضی به زمین رفت و تاثیری در نتیجه بازی نداشت اما به دلیل دریافت دو کارت در مسابقات قبلی از حضور در این دیدار محروم بود و عدم کنترل مدارک توسط سرپرست و مدیرتیم امید این افتضاح بزرگ ملی را رقم زد.

تیم امید حالا که به جای حفظ نتیجه و اداره کردن بازی برای جبران باخت سه بر هیچ در عراق می جنگید موفق به این کار نشد و با گذشت دقایق بی روحیه تر به بازی ادامه داد و در نهایت از حریف سخت کوش خود شکست خورد. قائله اصلی در پایان بازی رخ داد جایی که ضرغام اسماعیل مدافع چپ تیم امید عراق پرچم این کشور را از کنار خط طولی برداشت و شروع به چرخاندن آن در میانه میدان ورزشگاه آزادی کرد. اتفاقی که با دخالت فوری اصغر حاجیلو سرپرست تیم ایران و برخی دیگر از اعضای تیم ملی توام شد تا یک درگیری شبه فیزیکی در میانه میدان رقم بخورد.

طبعا با توجه به سابقه جنگ هشت ساله ایران و عراق از این حرکت عراقی ها برداشت های مختلفی می شد و کادرفنی و مسئولان تیم امید آن را برنتابیدند. البته این تصمیم به سادگی می توانست با رقص پرچم ایران عوض شود اگر کمی درایت و دانایی در اداره این تیم توسط مسئولان آن وجود داشت. در نهایت این تیم پراستعداد امید با ستاره هایی مثل کریم انصاری فرد، احسان حاج صفی، محسن مسلمان ، آرش افشین ، حمیدرضا علی عسگر، حامد لک، رشید مظاهری و...مثل سایرتیم های امید در این چهل سال از دور رقابت های حذف شد و راهی به مرحله پایانی نیافت در حالی که به نظر می رسید شرایط فنی مناسبی برای موفقیت در دوره های بعدی انتخابی داشته باشد.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

تیم امید ایران

منبع: ورزش 3

کلیدواژه: تیم امید ایران تیم امید

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.varzesh3.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ورزش 3» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۶۰۹۰۷۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

توهین در آزادی، فرصتی دوباره برای احیای حقوق زنان در ورزشگاه‌ها

توهین یک مرد به خانم‌های حاضر در ورزشگاه آزادی، فرصت اعتراض دوباره‌ای به مخالفان حضور زنان در استادیوم‌ها داده است.

به گزارش خبرورزشی، حواشی دیدار پرسپولیس و سپاهان کماکان ادامه دارد و بیش از همه حول توهین‌های مردی می‌گذرد که سخنان او هیچ خریداری نداشت.

اما اگر از حکم کمیته انضباطی (ممنوعیت ۱۰ ساله برای ورود به ورزشگاه‌ها) و این‌که چه‌قدر قابلیت اجرایی دارد بگذریم، موضوع از ابعاد دیگری نیز قابل بررسی است:

اول این‌که چرا صحبت‌های یک تماشاگر پای دیگر تماشاگران و حاضران نوشته می‌شود؛ مگر در برخورد با راننده متخلف باید شرایط را برای دیگر رانندگان تنگ کرد یا جُرمِ ورزشکار خاطی را همه ورزشکاران گردن می‌گیرند که حالا برای این خطا و بی‌حرمتی، عده‌ای دوره افتاده‌اند که مسئله را با محوریت هوادار و تماشاگر و کلیت فوتبال بررسی کنند؟

دوم آن‌که مگر حرمت و کرامت انسانی محدود به زنان است که بسیاری برای پیش‌برد اهداف و دغدغه‌های خود، جایگاه زن را بهانه کرده‌اند و به‌طور هماهنگ مسئله را از این زاویه بررسی می‌کنند؟ مگر توهین وابسته به جنس و نقش توهین‌دیده است که عده‌ای به اسم حمایت از زن و حراست از جایگاه او، جلو افتاده‌اند و تازه برای همین بهانه هم به فکر حذف زنان از استادیوم هستند؟ یعنی اگر بی‌حرمتیِ مشابهی به‌جای زن، به گروه عظیم دیگری مثلن قشر کارگر اتفاق افتاده بود، دلواپسان ابتدا غم نان کارگر را به سینه می‌زدند و در مرحله چاره‌جویی، حذف کارگران از استادیوم را تجویز می‌کردند؟ هرچه‌قدر واکاوی اتفاق پیش‌آمده با محوریت «توهین‌دیده» عجیب است، جست‌وجوی راه‌حل در همین سمت ماجرا عجیب‌تر و چه بسا خنده‌دار به نظر می‌رسد! من خطا کنم و تو مجازات شوی در کدام عدالت‌خانه‌ای تعریف شده؟

سوم و مهم‌ترین، بررسی موضوع در بعد کلان و از زاویه فرهنگی و اجتماعی است؛ این‌که چرا مردی چنین افکار و ادبیاتی دارد، جدای آن‌که از مسئولیت او در این بی‌حرمتی ذره‌ای نمی‌کاهد، برگرفته از فرهنگ مردسالار و زن‌ستیزی است که متاسفانه کماکان در جامعه وجود دارد. البته که ارتقای فرهنگی در مسئله برابری زن و مرد، نه آسان است، نه در کوتاه‌مدت قابل انجام و نه موضوع این نوشتار، اما نقش ورزش، فوتبال و استادیوم‌ها در همین فقره قابل بررسی است؛ وقتی مردان در استادیوم سهم بیش‌تری دارند، جایگاه بهتری دارند و نزدیک‌تر می‌نشنیند، بدون حساب‌وکتابِ خاصی مشمول شرایط بهتری شده‌اند که در ادامه همان تفکر جنس دوم(!) است.

هرچه‌قدر بدبینی‌مان نسبت به بهانه تازه‌متولدشده‌ای به نام «مشکلات زیرساخت» را کاهش دهیم، باز هم می‌توان در همین شرایط تفکیکِ جایگاه زنان، وضعیت برابر و بهتری برای آنان به‌وجود آورد. اگر خانواده‌ها نمی‌توانند کنار یکدیگر تماشاگر مسابقه موردعلاقه‌شان باشند، می‌توان لااقل سهم یکسانی برای زن و مرد در نظر گرفت. این‌که از یک ورزشگاه مثلن ۵۰هزار نفری، ۴۸هزار بلیت را به مردان تخصیص دهیم و فقط ۲هزار بلیت برای خانم‌ها آزاد کنیم و ایشان را در بدترین سکوها بنشانیم، جز این‌که ادعا کنیم مجوز حضور زنان را صادر کرده‌ایم چه حاصلی داشته است؟

یادآور می‌شود استقبال پرتعدادتر مردان برای تماشای فوتبال حق بیش‌تری برای آنان ایجاد نمی‌کند. در وضعیت تفکیک‌شده فعلی، تصمیم‌گیرندگان باید با شمالی و جنوبی (یا شرقی و غربی) کردن استادیوم و ورودی‌ها، مساوات را برای زنان در فرصت و حق انتخاب فراهم کنند تا هم برای تهیه بلیت با مشکلات عدیده کنونی مواجه نباشند و هم همانند مردان امکان انتخاب بلیت با توجه به جایگاه و فاصله از زمین داشته باشند.

و در پایان؛ این تاکیدِ یادداشت روزنامه کیهان که شرایط ورزشگاه‌ها به گونه‌ای است که بسیاری از خانواده‌ها نه خود به ورزشگاه می‌روند و نه اجازه حضور فرزندان‌شان را می‌دهند، نکته دقیقی است که چاره‌اش نه در حذف زنان یا گوشه‌نشینیِ آن‌ها، که اقدام فوری جهت فراهم کردن فرصت برای همین خانواده‌های علاقه‌مند مورداشاره کیهان است. این‌که می‌گویند مگر نگفتید ورود زنان جو ورزشگاه را بهتر می‌کند اما دیدید که نکرد و گفتیم که نمی‌کند، ماهی‌گرفتن از آب گل‌آلودی است که فدراسیون فوتبال با مدلی که برای حضور زنان در پیش گرفته مسبب آن است. فراموش نکنیم آن‌هایی که مدعی بودند حضور زنان می‌تواند موجب بهبود وضعیت فرهنگی استادیوم‌ها شود، سینما و شهربازی و بازار و ده‌ها مثال دیگری را نشان می‌دادند که روش کنونی جانمایی زنان هیچ شباهتی به آن مثال‌ها ندارد! البته که ورزشگاه‌ها به‌خاطر چنددهه مردانه بودن شرایط متفاوتی دارند، اما راه اصلاح، در استمرار این وضعیت یا تغییر معیوب آن نیست.

کانال عصر ایران در تلگرام